Kalıcı Yapıt: "İntihar"

Providentia [Tanrısal Öngörü]

Tanrı bireyi insanın kurtuluşu için harcamak zorundadır.

Tanrının kendisini "kendi yarattığı" bir evrende, gerçekleştirdiği bir sunumun hayal kırıklığı ile  doluyuz.  Evrenin providentia ile yaratıldığını ileri süren stoa’lılara göre bu görüşü kabul etmek, tanrıların varlığını da kabul etmek anlamına gelir. Ta ki ölümü, taşın düşmesi gibi doğal bir dürtüyle yaşamaya başladığımız ana kadar.

Kendimizin zorunlu yaşamını ve zaman anlayışını tanımlamak zorunda kalan insan, yaşamı başkalarına göre, ölümü ise kendisine göre tanımlamaya alışıktır.

Kendi eseri olan ölümü seyreden ben ile yüreği titreyen tanrıya yaraşır bir gösteri, işte bize yakışır bir rekabet.

“Kötü yazgısıyla çarpılmış olan zavallı luppiter dünyamıza yüzünü çevirmek istese, birçok kez paramparça olduğu halde, yine de sevgisinin yıkıntıları arasında dimdik duran Cato’yu seyretmekten başka daha soylu bir görüntü bulabilir mi? Cato’yu bir kez izlemek bile ölümsüz tanrılara yetmedi.”

Büyük bir ruh dinginliği içindeki intihar için gerekçem, “kötü yazgı olmadıkça örnek alınacak büyük insanlar keşfedilemez” olsa gerek!

-Kendimi bırabilmek için önce pathosdan (tutkudan) arındırılmış bir ruhun elmacık kemiklerine bastırmayı denedim.

-Sonradan tutkuya geçit vermeme bilgeliği, aynı Cato’nun gittiği yoldan bilgeliği ölümle sınamayı seçmem gibi.

-Ayaklarımın usulca kaydığı o köprünün soğuk tırabzanlarından aşağıdaki boşluğa kayıtsız kalabilmeyi hatırlatan tek şey ise;

“O an dalgalarını aşağıya çekip beni karşılayan Tethys bile,

Baş aşağı düşeceğim diye derinlerin korkusundan öldüğü” dizesiydi…

Korksalar 

bile, 

sonlarını

övenleri

ölüm 

kutsal

kılar.

David Darling - Cello - New Morning - Fog 

David Darling - Minor Blue